miércoles, 2 de marzo de 2011

Mi familia y las medicinas, por Carol de 6º B

Cuando alguna persona de mi familia está malita o tiene que comprar alguna medicina siempre vamos a una farmacia.

Mi familia y yo solemos ir caminando a la farmacia , mientras damos un paseo. A veces , tenemos mucha prisa y vamos en coche. A mí me gusta más ir caminando , porque así no nos tenemos que bajar del automóvil.
Nosotros guardamos los medicamentos en un pequeño armario que está en la cocina. En este armario tenemos varias medicinas como el Dalsy , el Apiretal , el Sekisán , el Flumil. Algunas medicinas son para la fiebre, otras para la tos, para el dolor de cabeza , para la espalda.
Algunos medicamentos tienen un sistema de seguridad, para que los niños no los puedan abrir. Yo , antes , cuando era pequeña, no podía. Ahora ya puedo.
Cada medicina tiene un sabor. Algunas saben a naranja como el Dalsy. Otras a fresa como el Apiretal, algunas a piña, otras a plátano...…
Mi medicina favorita es el Sekisán, que sabe a plátano. Esta medicina se toma cuando tienes tos. La que menos me gusta es el Apiretal, que es de color rojo.
Yo, hace años, tenía que tomar que tomar una medicina de polvo. Sin que yo lo viera, mis padres la echaron en el agua. Después me dijeron que era agua y yo , toda convencida la bebí. A continuación, me di cuenta de que era medicina y me fui a lavar los dientes un par de veces.
A mí no me gusta tomar medicinas, por eso intento no ponerme malita.

Monólogo: O chocolate, por Carol de 6º B

Canto me gusta o chocolate! Sabe tan ben...!
É un auténtico pracer poder desfacelo na boca.

Ademais, pode ser: chocolate negro, chocolate con leite ou chocolate branco.
Cando eu e a miña familia imos ao supermercado e non queda chocolate na casa , eu sempre pido que me compren unha tableta de chocolate negro, que é o meu favorito.
Tamén gústame moito ir almorzar un chocolate con churros. Quéntame tanto o estómago!
Gustaríame que os lápices e os bolígrafos foran de chocolate, para poder comelos en vez de escribir con eles!

sábado, 26 de febrero de 2011

Monólogo: Os bebés, por Clara de 6º B

Ai! Cómo me gustan os nenos pequerrechos!
Teño una amiga, que vive moi pretiño miña, que ten un irmán de dous aniños; e cada vez que o vexo, toleo por él!
Son tan riquiños e inocentes!
Tamén son doces e xoguetóns.
Xa van entendendo…. Saben que as tesoiras serven para cortar, que os rotuladores son usados para pintar…etc
Teñen moi pouco peliño, e gústalles correr. Ás veces de tanto que queren correr caen ao chan, pero vólvense erguer.
Ás veces rin, outras choran, e amosan os seus sentimentos.
De vez en cando non entendo o que din, porque falan tan rápido que se trabucan, faime moita graza!
Cando durmen, parecen anxiños, cos ollos ben pechadiños e abazados ao seu boneco ou peluche.
Ao comezaren na gardaría, algúns, añoran aos seus pais, pero outros, todo o contrario, son moi independentes e créense moi mozos.
Ás nenas xa lles comeza a gustar coidar da súa boneca, que representa ao seu fillo; eu ás veces, véxoas, e penso que xa teñen instinto materno!