¡Meu pai, meu heroe!
Vouvos contar un relato no que meu pai, meu irmán, meu curmán e eu fomos dar unha volta coas bicis, na miña aldea, Vilariño(Vilasantar-A Coruña)que non é unha chaira.
Ao principio do percorrido non había demasiada costa,pero no medio... alí había unha costa longuísima. Meu irmán e o meu curmán baixaron a pendente a toda velocidade. Eu dixen: "Bueno, bueno...correde, correde...". Ese intento rematou co meu nocello e coa miña bicicleta, ámbolos dous quedaron destrozados.
E apareceu meu pai, ¡¡¡¡¡¡O MEU HEROE !!!!!!. El miroume o pé e dixo que só era unha torcedura. Foi correndo coa bicicleta ata a miña casa , colleu o coche, veume buscar e marchamos ao hosptal coma foguetes.
Estaba sangrando por moitas partes, pero só me preocupaba o nocello.
Cando chegamos ao hospital Juan Canalejo dixéronme que rompera o nocello. Ao final tiven que dormir tres días no hospital, porque tíñanme que operar.
¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡MENUDO ESTÍO!!!!!!!!!
Vouvos contar un relato no que meu pai, meu irmán, meu curmán e eu fomos dar unha volta coas bicis, na miña aldea, Vilariño(Vilasantar-A Coruña)que non é unha chaira.
Ao principio do percorrido non había demasiada costa,pero no medio... alí había unha costa longuísima. Meu irmán e o meu curmán baixaron a pendente a toda velocidade. Eu dixen: "Bueno, bueno...correde, correde...". Ese intento rematou co meu nocello e coa miña bicicleta, ámbolos dous quedaron destrozados.
E apareceu meu pai, ¡¡¡¡¡¡O MEU HEROE !!!!!!. El miroume o pé e dixo que só era unha torcedura. Foi correndo coa bicicleta ata a miña casa , colleu o coche, veume buscar e marchamos ao hosptal coma foguetes.
Estaba sangrando por moitas partes, pero só me preocupaba o nocello.
Cando chegamos ao hospital Juan Canalejo dixéronme que rompera o nocello. Ao final tiven que dormir tres días no hospital, porque tíñanme que operar.
¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡MENUDO ESTÍO!!!!!!!!!
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
ResponderEliminar